Weer een dag...

Weer een dag voorbij... weer een dag platgehamerd door de gevoelsblindheid... ja ik vecht... elke dag weer... maar elke avond is er de gevoelloze teleurstelling. Want nog altijd geen gevoel. Recent had ik de hoop gevestigd op het slaapmiddel Zolpidem dat mensen uit hun coma of vegatatieve toestand deed ontwaken. Op de hersenscans was een duidelijke toename van hersenactiviteit te zien. Ik dacht toen, ik had dit overigens gezien op een programma van rtl4, bij mij is er in mijn hersenen in een bepaald gedeelte ook geen activiteit. Inderdaad; In het gedeelte waar de emoties horen te zitten. Ik heb vorige week toen aan mijn psychiater gevraagd of ik een keer het middel Zolpidem mocht slikken. En dat was dus gister. Helaas geen resultaat. Ik voelde niks bijzonders en werd alleen een beetje slaperig. En vandaag ben ik erg gaar. Tja. En zo rolt het 'nep'leven maar door. het zogeheten surrogaat leven. Telkens hoop ik dat ik er iets veranderd. Als ik een nieuw mobieltje koop, als ik een kat in huis neem, als ik een schilderij maak, of een tentoonstelling heb. Maar het is allemaal surrogaat. Het veranderd me niet, en mijn leven blijft even kaal en leeg. En ik probeer het te vergeten. Maar zelfs dat lukt niet. Telkens weer stoot ik mijn kop. En ik ben blij, bij wijze van spreken natuurlijk, dat ik zo weer kan gaan slapen.