Tiny

Ik ben Tiny en 53 jaar. Eind 2001 werd ik na periodes van diepe depressies en té opgewekte periodes (bipolaire stoornis) voor een lange tijd opgenomen in een kliniek in Den Haag. De beginperiode was heel moeilijk: je zit in een groep mensen die je niet kent, je weet niet hoe lang het allemaal gaat duren, kortom een onzekere, angstige tijd. Ik werd ingesteld op een antidepressivum en later werd lithium toegevoegd. Ik denk dat het vlakke gevoel deels door de medicatie kwam, maar zeer zeker ook door de lange opname (9 maanden). Ik ging uiteindelijk weer voorzichtig aan naar mijn werk, maar dit voelde raar, heel onwerkelijk. Collega's merkten dit niet, alleen één die mij heel goed kende, zij vond mij erg stil, een beetje uitgeblust. Mijn therapeut zei dat ik vooral weer dingen moest gaan doen om mijn gevoel terug te krijgen. 

Dus ging ik naar de film en op vakantie met een vriendin, maar dan lag ik daar in de zon zonder echt te kunnen genieten. Ook was er totaal geen sprake meer van voorpret: kijken in folders, hotel uitzoeken, enz. Vroeger was dat wel het geval. Het was ontzettend vlak en zonder enig plezier. Ik merkte dat de mensen aan wie ik dit vertelde, het op den duur zat begonnen te worden. Dan was het: ja joh, maar ik geniet ook minder dan vroeger, dat heeft te maken met het feit dat je ouder wordt. Ik liet het maar zo. Uiteindelijk las ik over lamotrigine, een middel dat vooral bij mensen met de bipolaire II stoornis goed schijnt te werken. Bij deze stoornis heb je hele diepe depressies, maar de "vrolijke" (hyomane) periodes blijven enigszins binnen te perken. 

Ik gaf wel veel geld uit, sliep nauwelijks, voelde mij fantastisch enz., maar psychotisch werd ik gelukkig niet. Maar goed, na zo dan drie maanden te hebben geleefd, zonk ik weer in rap tempo in een afschuwelijke depressie. Het wisselde elke keer af: hypomanie en dan weer depressie. Genoeg om uitgeput te raken. Ik ben een klein jaar geleden met lamotrigine begonnen. Als eerste merkte ik dat ik weer ging dromen, iets wat ik heel lang niet meer had gehad. Er kwam ook weer wat gevoel terug, b.v. bij het zien van een mooie film. Het is niet zo dat ik mijn vroegere gevoel helemaal terug heb, maar het is wel beter dan eerst. Dat ik nog niet helemaal terug ben, komt misschien omdat ik nog steeds lithium gebruik, dat vlakt af. Ik heb geprobeerd te stoppen, maar toen werd ik heel druk. Ik wil niet het risico lopen om in een depressie te zakken, dus voorlopig laat ik het maar zo. 

Door mijn vlakheid ben ik contacten en vriendschappen kwijtgeraakt, dit omdat het mij best moeite kost om contact op te nemen en plannen te maken. Nu doe ik dat wel, maar energie blijft het kosten, waardoor ik weer geneigd ben mij terug te trekken. Wat ik nog steeds heel erg mis, is mijn vroegere enthousiasme, waardoor alles een stuk makkelijker ging: dingen plannen, dagjes weg, je ergens echt op verheugen, kortom echt genieten! Door bezig te zijn merk ik dat ik niet zoveel meer blijf stilstaan bij mijn gevoelsarmoede/blindheid. Of slechtziendheid i.p.v. gevoelsblindheid. Ik heb immers toch weer wat gevoel terug, maar of het ooit helemaal terug zal komen blijft een vraag.