Welkom op deze site!
Leven zonder emoties... sinds 2002 ben ik, door een chronische depressie, mijn emoties kwijt en dat is van grote invloed op mijn leven. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die het heeft. Toch hoor ik, lees ik, vind ik er nooit wat over terug in de media. Het is alsof deze verstoring/aandoening in de hersenen niet bestaat. Het gaat hier om iets dat fundamenteel je leven kan aantasten en veelal ongrijpbaar is voor mensen die het niet hebben.
Op deze website vind je informatie over gevoelsblindheid (zo heb ik de emotionele vervlakking genoemd), verhalen van mensen die het hebben en verhalen van Roen, de maker van deze website.
Reality is that which, when you stop believing in it. Doesn't go away. - Philip K. Dick -
donderdag 21 oktober 2010
Weer een dag...
Weer een dag voorbij... weer een dag platgehamerd door de gevoelsblindheid... ja ik vecht... elke dag weer... maar elke avond is er de gevoelloze teleurstelling. Want nog altijd geen gevoel. Recent had ik de hoop gevestigd op het slaapmiddel Zolpidem dat mensen uit hun coma of vegatatieve toestand deed ontwaken. Op de hersenscans was een duidelijke toename van hersenactiviteit te zien. Ik dacht toen, ik had dit overigens gezien op een programma van rtl4, bij mij is er in mijn hersenen in een bepaald gedeelte ook geen activiteit. Inderdaad; In het gedeelte waar de emoties horen te zitten. Ik heb vorige week toen aan mijn psychiater gevraagd of ik een keer het middel Zolpidem mocht slikken. En dat was dus gister. Helaas geen resultaat. Ik voelde niks bijzonders en werd alleen een beetje slaperig. En vandaag ben ik erg gaar. Tja. En zo rolt het 'nep'leven maar door. het zogeheten surrogaat leven. Telkens hoop ik dat ik er iets veranderd. Als ik een nieuw mobieltje koop, als ik een kat in huis neem, als ik een schilderij maak, of een tentoonstelling heb. Maar het is allemaal surrogaat. Het veranderd me niet, en mijn leven blijft even kaal en leeg. En ik probeer het te vergeten. Maar zelfs dat lukt niet. Telkens weer stoot ik mijn kop. En ik ben blij, bij wijze van spreken natuurlijk, dat ik zo weer kan gaan slapen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Je gaf in een ander blog aan dat muziek maken je nog gevoel geeft, dan ben je niet gevoelsblind lijkt mij..
BeantwoordenVerwijderenToch niet, vroeger kon muziek mij heel diep raken en nu hoor ik alleen nog maar of ik het mooi vind of niet, dat klinkt misschien een beetje als gevoel en dat is het misschien ook een beetje zo, maar mooi of lelijk is in mijn ogen nog redelijk oppervlakkig. Vroeger had ik soms een soort totaal gevoel, alsof ik deel uit maakte van een groter geheel. Dat had ik bijvoorbeeld als ik naar steden als Parijs of Amsterdam ging. Maar ook als ik naar een concert ging. Nu blijft er van dat soort ervaringen niks hangen, als ik eruit vandaan loop is alles weer hetzelfde als altijd. De muziek die ik op deze site heb geplaatst zit ook dicht bij mijn gevoel, ik weet ik er vroeger echt heel erg door geraakt werd. Ja, het is moeilijk omdat gevoelloze uit te leggen. Roen
BeantwoordenVerwijderenIk snap het heel goed, vandaar dat ik het vroeg. Het is echt vreselijk om te weten dat je er veel gevoel bij had, en dat niet meer hebt. Dan is er iets goed mis, toch..? Het gebeurt volgens mij vooral bij juist gevoelige mensen.. Ben je over het algemeen ook minder gevoelig voor geluid, sirenes of dingen waar je vroeger van zou schrikken?
BeantwoordenVerwijderen