Welkom op deze site!

Leven zonder emoties... sinds 2002 ben ik, door een chronische depressie, mijn emoties kwijt en dat is van grote invloed op mijn leven. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die het heeft. Toch hoor ik, lees ik, vind ik er nooit wat over terug in de media. Het is alsof deze verstoring/aandoening in de hersenen niet bestaat. Het gaat hier om iets dat fundamenteel je leven kan aantasten en veelal ongrijpbaar is voor mensen die het niet hebben.

Op deze website vind je informatie over gevoelsblindheid (zo heb ik de emotionele vervlakking genoemd), verhalen van mensen die het hebben en verhalen van Roen, de maker van deze website.

Reality is that which, when you stop believing in it. Doesn't go away. - Philip K. Dick -

donderdag 10 februari 2011

betekenisloos

Ik lag net in bed, en dacht na. Ik realiseerde me dat mijn leven, en dan bedoel ik vanuit mij gezien, volledig betekenisloos is geworden sinds ik gevoelsblind ben. Ik ben niet alleen mijn emoties kwijt, maar ook hebben de dingen des levens gevoelsmatig geen waarde meer. Wat ik ook doe, zie ervaar, etc. het voelt als leeg en plat. Dimensieloos. Tot nu toe heb ik een tijd gedacht dat als 'het leven'/'mijn leven' voor mij geen betekenis heeft, het voor een ander wel betekenisvol is, zoals voor mijn ouders, familie of vrienden of anderen. Dat heeft me op de been gehouden en maakt dat ik door wil gaan. Al heeft mijn echte leven al opgehouden te bestaan, wat is een mensenleven immers zonder dat je er enige betekenis aan ervaart? Morgen word ik achtendertig. Een pijnlijke dag voor mij eigenlijk. Want dan wordt ik gefeliciteerd (heeft betekenis) en dan ervaar ik dat niet eens. En dan wordt de dag van mijn geboorte gevierd, terwijl ik als ik zou hebben geweten dat deze ziekte mij zou overkomen ik misschien wel helemaal niet geleefd zou willen hebben. Die betekenisloosheid vind ik het misschien allerergste wat mij in dit leven is overkomen. Ik weet ook nog van vroeger wat wel betekenis had. Mijn wereld was vol van betekenissen; Muziek, herinneringen, een plek, de zon, een boek, vriendschappen, etc. veel dus. Alles is er nog wel, ik heb nog boeken, vriendschappen, zon etc. maar ik voel er niks bij; dat bedoel ik met die dimensieloosheid. Nu is alles even leeg, ook al maak ik een nieuw schilderij, al hoor ik op zich mooie muziek, heb ik een 'goed' gesprek, het blijft allemaal even betekenisloos vanuit mijn beleving, hoe ik ook er ook mijn best voor doe. Ik kan er niet eens om huilen. Rationeel weet ik wel dat bepaalde dingen betekenisvol zijn, maar verder niet.

1 opmerking:

  1. De laatste dagen realiseer ik me dat ik toch nog in de wereld van de betekenissen zit. Ik voel het in wezen niet, doch ik weet het wel. Ik was bij een goede vriend en had daar een maaltijd met hem, ik realiseerde met toen dat hij toch echt heel waardevol voor me is. Dit omdat hij mijn positieve kanten ziet, ondanks de ziekte. Hij prikt daardoor heen en waardeert me om wie ik ben. Hij is een van de weinigen die me af en toe eens belt en met me afspreekt, ik voel me bij hem altijd heel welkom. Het betekenisloze zit hem dus meer in hoe ik het leven ervaar als zieke (in mijn ziekte) maar niet hoe mijn verhoudingen tot anderen zijn. Snap je het nog?

    BeantwoordenVerwijderen