Welkom op deze site!

Leven zonder emoties... sinds 2002 ben ik, door een chronische depressie, mijn emoties kwijt en dat is van grote invloed op mijn leven. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die het heeft. Toch hoor ik, lees ik, vind ik er nooit wat over terug in de media. Het is alsof deze verstoring/aandoening in de hersenen niet bestaat. Het gaat hier om iets dat fundamenteel je leven kan aantasten en veelal ongrijpbaar is voor mensen die het niet hebben.

Op deze website vind je informatie over gevoelsblindheid (zo heb ik de emotionele vervlakking genoemd), verhalen van mensen die het hebben en verhalen van Roen, de maker van deze website.

Reality is that which, when you stop believing in it. Doesn't go away. - Philip K. Dick -

donderdag 17 december 2009

Waarom een website over gevoelsblindheid?

Ik, Roen, de maker van de website, ben al sinds 2002 mijn emoties kwijt. Via de psychiatrie ken ik ook andere mensen die er periodiek of altijd last van hebben. Ik weet dat ze daar enorm onder lijden. Toch hoor je daar eigenlijk nooit iets over. Wel over schizofrenie, depressie, manisch depressiviteit, etc. maar niet over emotionele afvlakking, rara? Dit wordt blijkbaar niet als een serieus onderwerp beschouwd?

Ik wil dat deze site voor en door mensen met emotionele afvlakking wordt gemaakt. Dat zij er steun bij vinden en zich daardoor minder alleen voelen in de situatie waarin zij zich bevinden. Maar ik streef ook naar erkenning van dit onderwerp binnen de maatschappij en de medische wereld. Ik hoop dat er over deze verstoring in de hersenen meer bekend wordt en dat er bijvoorbeeld onderzoek naar wordt gedaan!!

5 opmerkingen:

  1. Beste Roen,

    Het heeft dus wel een naam: depersonalisatie
    Het Institute of Psychiatry in Londen doet onderzoek naar de depersonalization disorder

    groetjes,
    Cor

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Roen,

    Ik heb twee en half jaar gevoelsblindheid gehad.
    Op het laatst werd het zo erg dat ik me een week heb laten op nemen. Ik ben daar zo kwaad geworden en na een week knapte ik op en ging weer naar huis. Mijn gevoel kwam langzamerhand terug. Ik was zo blij dat ik weer bijna in een psychose schoot, die heb ik afgeremd door op mezelf in te praten. Hierna ging het gevoel weer gedeeltelijk weg. Ik ben in die tijd ook bij een haptonoom geweest. Afgelopen februari ben in naar Costa Rica geweest en heb daar de canopy tocht en tarzanswing gedaan kreeg daar een adreline kick van en heb me in jaren niet zo gelukkig gevoeld. Binnenkort ga ik skydiven en hoop daar weer zo'n kick van te krijgen. Mijn gevoel voor muziek is bijna helemaal terug alleen het gevoel bij beelden is verder weg. Ik denk zelf dat ik van een burn out in deze ellende ben beland. Mijn antipsychotica heb ik bijna geheel afgebouwd. Mijn verbale woede op alles en iedereen heeft me veel goeds gebracht.

    Wil je meer weten dan zet het maar op deze site.

    groet, Lucia

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Lucia,

    Dat is positief om te horen! Wat fijn dat het bij jou over is gegaan! Als je het tof vind, kan ik jouw persoonlijke verhaal er wel op zetten...(mail dan even naar gevoelsblind@gmail.com) Het is goed als er ook verhalen op staan van mensen die hun gevoel weer terug hebben gekregen. Bij mij is dat voorlopig nog ver weg denk ik, ik slik veel medicatie, en vermoed dat daardoor mijn emoties ook worden weggedrukt. Ik wil wel medicatie verminderen, en ben nu ook bezig om een slaapmiddel af te bouwen. N.l. zopiclon. dat middel maakt ook depressief. Als ik dat heb gedaan wil ik ook nog andere medicatie afbouwen. Ik doe dit in kleine stapjes... en ik hoop dat je leven mooier is geworden nu je gevoel terug is!! Groetjes Roen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En O´ja Cor, ik denk toch wel dat het een beetje lijkt op depersonalisatie. Toch verschilt het wezenlijk. Niet in contact staan met de realiteit, wil niet zeggen dat je ook je emoties mist. Dat zijn twee verschillende dingen. Op zich klopt het ook weer wel want als je je emoties mist, mis je een ´persoonlijk te ervaren´ deel van de realiteit. Het is net alsof mijn televisie in zwart/wit is terwijl die van de rest in kleur is.

    In dit geval is het eigenlijk nog een tikkie anders, n.l. ik krijg de zelfde informatie binnen als elk ander, echter de verwerking ervan is ´beperkt´. Ik krijg op die informatie dus geen emotionele respons vanuit mijn hersenen, althans voor zover ik dat kan nagaan. Ik beleef die binnenkomende informatie dus niet emotioneel. Dat had ik vroeger wel. Toch heb ik in extreme situaties, zoals die bij het overlijden van mijn oma, wel lichamelijke uitingen van emoties, n.l. huilen (Dit is heel vreemd) want toch had ik geen echt verdrietig gevoel...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een goed initiatief. Ik hoorde over deze site van iemand die dit ook heeft. Ik geloof in de eigen kracht van mensen en de regie over je eigen leven weer op je nemen. Dit is voor mij Herstel. Deze site zal herstelbevorderend kunnen werken. Veel succes ermee.
    Groeten Wanda ervaringsdeskundige GGZ Alkmaar

    BeantwoordenVerwijderen