Welkom op deze site!

Leven zonder emoties... sinds 2002 ben ik, door een chronische depressie, mijn emoties kwijt en dat is van grote invloed op mijn leven. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die het heeft. Toch hoor ik, lees ik, vind ik er nooit wat over terug in de media. Het is alsof deze verstoring/aandoening in de hersenen niet bestaat. Het gaat hier om iets dat fundamenteel je leven kan aantasten en veelal ongrijpbaar is voor mensen die het niet hebben.

Op deze website vind je informatie over gevoelsblindheid (zo heb ik de emotionele vervlakking genoemd), verhalen van mensen die het hebben en verhalen van Roen, de maker van deze website.

Reality is that which, when you stop believing in it. Doesn't go away. - Philip K. Dick -

donderdag 17 december 2009

Hoe ontstaat gevoelsblindheid?

Hier is geen eenduidig antwoord op. Dit verschilt van persoon tot persoon.
Mogelijke oorzaken;
- Het kan samen gaan met het krijgen van een depressie. Dit als gevolg van periodes van extreme spanning, slapeloosheid, angsten e.d.
- Als negatief symptoom van schizofrenie.
- Als bijwerking van het slikken van medicijnen (anti-depressiva, anti-psychotica, anti-manie medicatie e.a.)
- Het onderdrukken van de emoties (mogelijk bij tijdens vervelende en/of traumatische ervaringen), dit kan uiteindelijk leiden tot het structureel verdwijnen van emoties.

(Aanvullingen hierop zijn welkom!!)

4 opmerkingen:

  1. uitdoving, bijvoorbeeld 25 jaar sex met dezelfde partner

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. zelf heb ik van het laatste last gehad: bij de verwerking van een traumatische ervaring (plotse gewelddadige dood van een naast familielid). De eerste weken voelde ik nog, vervolgens heb ik me zo'n twee jaar volledig van elk gevoel afgesneden gevoeld. Ook zonder enige sombere gedachte, dus een depressie was het niet, mijn gedachten waren positief, in wezen ben ik een optimist. Ik prees mezelf voor mijn kracht, ik objectiveerde dat mijn leven er heel mooi uit zag, en dat ik zonder mijn dierbare ook verder kon, toekomst had. Zo zou zij het ook gewild hebben. Een burn-out was het ook niet: daar heb ik enkele jaren later mee geflirt (onder druk van een moeizame relatie en een overbelastend gezins- en professioneel leven). Op het moment zelf is het dubbel, aan de ene zijde'comfortable numb', zeker als je weet dat je iets heel ergs hebt meegemaakt en je ziet de mensen rond jou allen in elkaar stuiken en aan de pillen gaan. Ik had m'n natuurlijke verdoving... aan de andere zijde was er wel een vaag bewustzijn aan het groeien dat ik iets miste. Ik ben er langzaam uit ontwaakt na het volgen van 'emotioneel lichaamswerk'. De eerste keer dat ik weer rotsentimenteel werd van een film, was ik tegelijk bijna euforisch. Tot op vandaag (een zestal jaar na deze periode) ben ik nog steeds heel blij als ik verdriet voel, ik omarm het bijna euforisch. Maar er is heel zeker ook iets definitiefs veranderd: de intensiteit van mijn gevoelsleven is nooit meer helemaal geworden wat het tevoren was (hoewel dat misschien ook wel véél te heftig was). En soms vind ik mezelf daarbij erg hardvochtig en non-empatisch, en veroordeel ik mezelf erom. Ik heb ook de neiging om op zoek te gaan naar 'triggers', bv. bij het overlijden van een vriendin, en het niet kunnen rouwen, op zoek gaan naar een willekeurig kindergrafje, in de hoop zo bij mijn verdriet te kunnen geraken. Omdat alle verdriet zich toch tot een grote pot van binnen vermengt. Ik weet dat het er allemaal zit, maar het lijkt of de deur er naartoe slechts af en toe op een kier gaat (en een tijd potdicht was). Om de positieve gevoelens te ervaren heb ik dan weer de neiging om naar alcohol te gaan grijpen, vooral dan in sociale situaties, als ik er niet als een apathische zombie bij wil zitten. Maar dat is jammer natuurlijk, ik zou het ook zonder willen kunnen...

      Verwijderen
  2. Het kan ook chronisch blijven aanhouden, mogelijk permanent zelfs, na het nemen van SSRI's en anti-psychotica. Dus niet enkel als tijdelijke bijwerking. In het geval van SSRI's heet dit kwellend fenomeen 'post-SSRI-anhedonia'. Ik vind dat daardoor alleen al SSRI's van de markt zouden moeten gehaald worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. structureel verdwijnen van emoties en gevoelens...

    Als je de wereld om je heen beter wilt leren kennen, hoe je met mensen om kunt gaan, begrijpen en aanvoelen.
    Is voor een autist geen eenvoudige opgave...
    Toch wil je dat en zo wordt, je wordt langzaam een robot, regels die je zelf aan leert, hoe je met gevoelens van andere mee te omgaan. iedere keer wordt er een andere latje opgetrokken om een ander het geluk te geven. Zelf raak je compleet de weg kwijt, gevoelens en emotie worden afgevlakt en verdwijnen.
    Je kunt ze zelf niet eens meer voelen, je weet niet eens hoe dat er uit ziet... je gaat compleet over in denkpatronen...

    BeantwoordenVerwijderen