N.a.v. een oproepje wil ik een stukje schrijven over “gevoelsblindheid”. Ook ik ervaar geen gevoelens of emoties. Ik mis de emoties van ergens echt plezier in hebben, ergens hartelijk om kunnen lachen. Houden van, liefde, blijdschap, vrolijkheid etc. Een enkele keer gebeurt het me weleens, dat ik heel even gevoel heb of dat ik ergens om moet lachen. Ik heb ook gehad, en nog wel een beetje, dat mensen mij vertellen wat langs me heen gaat. Het is moeilijk, voor mij dan, om te communiceren. Echt gesprekken kan ik ook niet aangaan. Echt veel te vertellen heb ik ook niet. Hoe ga ik nu met dit alles om. Ten eerste doe je er weinig aan. Ten tweede heb ik dit alles redelijk kunnen accepteren, waardoor het leven er voor mij wat makkelijker op geworden is. Ook heb ik een magnetiseur in de arm genomen. Hij komt nu al vanaf juli 2009 om de 14 dagen. Hij drukt op alle meridiaan punten. Meestal is dat vrij pijnlijk. Hij zegt dat ik veel geduld moet hebben, maar dat uiteindelijk mijn emoties terug zullen komen. Hij zegt; “Het zit er allemaal.”. Ik hou me daar dan maar aan vast, dat het uiteindelijk dan toch weer goed gaat komen.
Ik krijg ook veel steun van mensen om mij heen. M’n ouders hebben mij in eerste instantie gesteund. Zij vinden dat het best goed gaat met me. Daar loop ik vaak tegen aan, tegen dat soort reacties. Ik doe best veel. Zo zit ik op een kaartenclubje, waar ik 3D kaarten maak. Ook zwem ik met een groepje. Ik zit op sjoelen. Ik ga naar Weerwerk. Dat is een bedrijfje speciaal opgericht voor mensen met psychische problemen. Ze werken met opdrachten en dan werk je ook aan zo’n opdracht. Het kan computerwerk zijn, naaiwerk, stansen, scannen of demontagewerk. Er is begeleiding en er wordt geen druk op je uitgeoefend. Ik heb het er wel naar mijn zin, al blijft communiceren of echt meedoen met de mensen die daar werken wat moeilijk voor mij. Ook heb ik een tante op wie ik terug kan vallen. Ik mag haar altijd bellen. Ze noemt dan alle positieve dingen op en ze zegt; “Je bent goed zoals je bent.”.
Maar door alle activiteiten die ik doe zijn mensen snel geneigd te denken , dat het het goed gaat met je. Wat ik mis is het delen van ervaringen, die dan een band zouden scheppen. Ook als mensen lachen, dan kan ik niet echt meedoen. Hoe en waarom mijn gevoel is weggegaan weet ik niet. Vorig jaar raakte ik depressief. Ik werd opgenomen. Medicijnen hielpen niet. Ik heb toen aan mijn psychiater gevraagd of ik een ‘shock’ behandeling kon krijgen. Hij ging daarmee akkoord en ik werd eind vorig jaar (2008) en begin 2009 30 keer geshockd. Depressief ben ik niet meer, maar ik ben wel mijn geheugen en gevoelens kwijt. Dit was dan mijn verhaal Ik ben 47 jaar oud en ik heb 2 kinderen. Hopelijk kan ik hiermee ook andere mensen helpen, die ook kampen met “gevoelsblindheid”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten